Człowiek jako istota społeczna nie potrafi żyć sam. Najlepiej rozwija się, uczy, pracuje, gdy ma wokół siebie innych ludzi. Nie zawsze jednak potrafi docenić obecność drugiego człowieka.

W związku ze zwiększającą się potrzebą przeciwdziałania zjawiskom zagrażającym zdrowiu i bezpieczeństwu uczniów istnieje konieczność podjęcia kompleksowych działań profilaktycznych na terenie szkoły.

Według Zbigniewa B. Gasia: "Profilaktyka to proces wspomagania człowieka w radzeniu sobie z trudnościami zagrażającymi prawidłowemu rozwojowi i zdrowemu życiu, a także ograniczanie i likwidowanie czynników, które blokują prawidłowy rozwój i zaburzają zdrowe życie."

Program Profilaktyki w Gimnazjum nr 2 w Ełku powstał w wyniku diagnozy środowiska lokalnego, zgodnie z Programem Wychowawczym Szkoły i aktami prawa oświatowego.

Celem naszego programu jest wychowanie uczniów naszej szkoły na ludzi rozumiejących siebie i umiejących żyć z innymi i dla innych.

Treści przekazywane uczniom oraz sposoby realizacji są dostosowane do wieku rozwojowego na poszczególnych etapach, programów nauczania, indywidualnych potrzeb dzieci i potrzeb środowiskowych.

1. Bezwzględnie zakazujcie dzieciom przyjmowania od obcych jakichkolwiek prezentów i słodyczy, oddalania się z obcymi, wsiadania do pojazdów kierowanych przez obcych!
2. Uczcie swoje dzieci, aby podczas Waszej nieobecności w domu nie otwierały drzwi obcym, nawet znajomym i innym dzieciom. Zabrońcie im otwierania drzwi domofonem, jeżeli osoba zgłaszającą się jest ktoś obcy!
3. Zakazujcie Waszym pociechom opowiadania o wyposażeniu mieszkania, sprzęcie technicznym itp.!
4. Nie ujawniajcie dzieciom miejsc przechowywania w domu przedmiotów wartościowych, nie rozmawiajcie przy nich o swoich zarobkach, planowanych inwestycjach itp.!
5. Uczyńcie wszystko, aby zabawy dzieci były zawsze bezpieczne, uczcie dzieci rozwagi, ale i sami bądźcie przewidujący!
6. Starannie wybierajcie drogę, którą dziecko będzie podążało do szkoły, uczcie je bezpiecznego poruszania się po drogach!
7. Starajcie się docierać do wszystkich publikacji na temat dzieci - ich wychowania i bezpieczeństwa!

1. Plecak staraj się nosić zawsze przy sobie!
2. Idąc na lekcje zabierz z kurtki klucze, pieniądze, legitymację!
3. Wychodząc na boisko szkolne pozostaw swoje rzeczy w zamkniętym pomieszczeniu!
4. Zwróć się o pomoc do nauczyciela, dyrektora, rodziców lub osoby, do której masz zaufanie, gdy ktoś usiłuje ci zrobić krzywdę!
5. Może się tak zdarzyć, że w szkole lub na boisku, szkolny kolega lub ktoś inny oferuje ci narkotyk - nawet za darmo

Pracując w szkole jesteś tak samo jak Twój uczeń narażony na niebezpieczeństwa. Nie ulegaj złudzeniom - te sprawy nie uregulują się same. Być może Twoje dziecko też jest uczniem. Bezpieczna szkoła to lepsze warunki pracy i kształcenia dzieci.

1. uczniowie są okradani,
2. uczniowie są prowokowani do bójki,
3. w szkole czy na boisku ktoś rozdaje używki
4. ktoś szantażuje i chce zastraszyć uczniów.

Dysleksja rozwojowa - specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u dzieci o prawidłowym rozwoju umysłowym, u których współwystępują zaburzenia funkcji poznawczych, percepcyjno-motorycznych, zaangażowanych w procesy nabywania tych umiejętności.
Termin "dysleksja rozwojowa" wskazuje na fakt wczesnych uwarunkowań tych trudności trwających od urodzenia, a nie nabytych w późniejszym okresie życia (Marta Bogdanowicz, Integracja percepcyjno-motoryczna. Metody diagnozy i terapii, 1990).
Zaburzenia te mogą dotyczyć funkcji:
* analizy i syntezy wzrokowej, pamięci wzrokowej symboli graficznych,
* analizy i syntezy słuchowej, pamięci słuchowej sekwencyjnej i bezpośredniej,
* pamięci słuchowo-wzrokowo-ruchowej,
* funkcji językowych,
* motoryki,
* lateralizacji (przewagi stronnej ciała),
* orientacji w kierunkach i przestrzeni,
* współdziałania, czyli integracji ww. procesów.
Nasilenie trudności w czytaniu i pisaniu zależne jest od głębokości i zakresu zaburzeń poszczególnych funkcji. Zakres zaburzeń jest wąski, gdy dotyczy tylko jednej funkcji uczestniczącej w procesie czytania i pisania lub szeroki, gdy dotyczy kilku funkcji jednocześnie. Przy poważnych trudnościach w czytaniu i pisaniu występują na ogół sprzężone zaburzenia kilku funkcji.
Dla określenia rodzaju poszczególnych trudności w czytaniu i pisaniu stosuje się na ogół trzy pojęcia: dysleksja, dysortografia i dysgrafia.
Dysortografię jako zaburzenie w pisaniu rozpoznajemy wówczas, gdy występuje od początku nauki szkolnej u dziecka o prawidłowym rozwoju umysłowym, którego pismo wykazuje różnego rodzaju odstępstwa od prawidłowego zapisu wyrazów, w tym błędy ortograficzne, pomimo znajomości podstawowych zasad pisowni i odpowiedniej motywacji do poprawnego pisania.
Z definicji wynika, że należy rozpoznawać:
1. Jakiego rodzaju trudności ma uczeń w pisaniu (także w czytaniu, czy też innych formach działalności szkolnej)?
2. Kiedy te trudności się pojawiły?
3. Czy uczeń zna zasady pisowni?
4. Czy uczeń ma motywację do poprawnego pisania?
Dysleksję jako specyficzne trudności w czytaniu rozpoznajemy u dziecka wówczas, gdy jest ono prawidłowo rozwinięte intelektualnie, a mimo to ma trudności z opanowaniem umiejętności czytania i w tym zakresie znacznie odbiega od średniego poziomu klasy, do której uczęszcza, i od przeciętnych umiejętności czytania osiąganych w jego wieku.
Trudności w czytaniu na ogół szybciej ustępują niż w pisaniu. Niemniej jednak część dyslektyków nie osiąga nigdy biegłości w czytaniu.
Dysgrafia to trudności w opanowaniu umiejętności pisania poprawnego pod względem graficznym. Objawy:
- niedokładności w odtwarzaniu liter, ich połączeń, niekształtność liter,
- niewłaściwe proporcje liter w obrębie wyrazów (zróżnicowanie wielkości),
- nierównomierne zagęszczenie pisma,
- niejednolite położenie pisma (nachylenie liter),
- litery "drżące" o niepewnej linii.
Znaczne nasilenie tych cech powoduje, że pismo jest nieestetyczne oraz mało lub zupełnie nieczytelne.

Co warto przeczytać?

1. Rozpoznawanie specyficznych trudności w czytaniu i pisaniu o charakterze dysleksji rozwojowej Janina Mickiewicz, Jedynka z ortografii? Rozpoznawanie dysleksji, dysortografii i dysgrafii w starszym wieku szkolnym.
2. Usprawnianie umiejętności czytania i pisania u uczniów dyslektycznych.
Janina Mickiewicz, Ćwiczenia ułatwiające naukę czytania i pisania dla uczniów klas młodszych (Zeszyty 1,2,3)
Krystyna Grabowska, Jadwiga Jastrząb, Janina Mickiewicz, Maria Wojak, Ćwiczenia w czytaniu i pisaniu. Poradnik metodyczny do terapii dzieci dyslektycznych.